...Να ξέρεις Στέλιο μου... πως τα καρφάκια ‘’μου’’, δεν ‘’σε’’ στοχεύουν... :-) όπως εκτιμώ πως το αυτό ισχύει και δι υμάς…
και γιαυτό συνεχίζω… Είναι απλοί αντίλογοι στο λόγο, θέσεις στις αντιθέσεις και αντίστροφα... και στο μέτρο της κοσμιότητος, την θεωρώ υγιή συ-ζήτηση... με τα πλην και τα συν του, μέχρι την επίτευξη της μέσης (επιθυμία μου, κατά Θεόν) αρμονίας.
Όσον αφορά την δυσκολία γραφής, συγγνώμη. Θα προσπαθήσω, να τα λέω πιο απλά. Σε ευχαριστώ όμως, για την παρατήρησή σου, γιατί γίνεται αφορμή καταγραφής, ακριβέστερων διευκρινίσεων... π.χ. για εκεί που λες πως χάθηκες.
[ΙΣΡΑ(ΗΛ)
+(ΕΛ)ΛΑΔΑ].
Ο Κύριος, ως Εσταυρωμένος Λόγος βρίσκεται αμιγής και σταθερά προσηλωμένος, ακίνητος επί του Σταυρού, στη μέση του χωροχρόνου. Έχει αφήσει επί γης (αλλά και διαρκώς αφήνει, σε ενεστώτα διαρκείας) ίχνη θείας δύναμης (πολλά σημεία) και ίχνη θείας σοφίας (πολλά δείγματα) στον κόσμο, ιδιαίτερα μέσα από αυτά τα δύο έθνη. Σημεία και δείγματα εξόδου.
Ο Σταυρός, ενώνει αλλά και χωρίζει, καθώς είναι σημείο αντιλεγόμενο προς ανάσταση και πτώση πολλών.
Ο Κύριος σαν Πρόσωπο και ο Σταυρός σαν σημείο, χωρίζει τον χρόνο στη μέση. Στο πριν και στο μετά Χριστόν.
Χωρίζει τον χώρο στη μέση. Στον χωρίς Χριστό και με Χριστό.
Αν δεν ερχόταν Ο Κύριος, θα είχαμε ναι μεν χρόνο και χώρο αδιάσπαστους, αλλά
χρόνο και χώρο χωρίς Φως, Αλήθεια, Οδό, Ζωή, Ανάσταση, (γιατί Ο Κύριος είναι το Φως, η Αλήθεια… εγώ ειμί…) χρόνο που γεμίζει (με τον όρο ‘’γεμίζει’’ σχήμα οξύμωρο) τηι απουσία Του Κυρίου, με αχνό φωτισμό (εξ άστρων) αληθοφάνεια, ατραπούς με πολλές αλήθειες, βιολογική ζωή με χρόνο λήξης, άρα νίκη του θανάτου αντί της Ζωής και εμμονή και παραμονή στην επανάσταση, αντί ανάσταση… και τέλος διαρκή ανυπέρβλητη διάσταση μεταξύ Θεού κι ανθρώπου και όλης της φύσης.
Χρόνο και χώρο χωρίς Χριστό.
Έτσι, όντας ο Χριστός, Μεσσίας ΙΗΣΟΥΣ = 888, βρίσκεται στη μέση μεταξύ
ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ = 999
ΙΗΣΟΥΣ = 888
χξστ’ = 666
όχι περισσότερο να χωρίσει οριζοντίως τον κόσμο, δημιουργώντας άλλη μια θρησκεία (κατά το διαίρει και βασίλευε...) αλλά για να ενώσει καθέτως, …εις ενότητα πάντα τα έθνη εκάλεσε…
Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, ενώνει σαν κλίμακα, σαν γέφυρα τη γη με τον Ουρανό. Η δε Ορθόδοξη Εκκλησία, το Αναστημένο Σώμα Χριστού, παρεμβάλλεται μεταξύ γης και ουρανού, στον τύπο της Θεοτόκου, κυοφορώντας και αναγεννώντας τους κατ’ εικόνα και καθ’ ωμοίωσιν λόγους, που ευστοχούν και εισέρχονται μέσα Σε Αυτήν, με την ανάλογη διαδικασία γέννησης ζωής, όπως και στον μικρο-μικρόκοσμο. Εύστοχο σπέρμα + ωάριο κίνηση προς μήτρα και εκεί πολλαπλασιασμός, προς την γέννηση. Εύστοχη ψυχή (σπόρος Θεού) + ωόν (φυσικό σώμα) κίνηση προς την γόνιμη μήτρα (Σώμα Χριστού – Ορθόδοξη Εκκλησία) προς λογικό πολλαπλασιασμό με τέλος αναγέννηση.
Από τότε που ο Θεός ενανθρωπίστηκε και μόνο από τότε, ο άνθρωπος μπορεί να θεοποιηθεί. Όχι κατά φαντασία, αλλά πραγματικά και βατά. Εκεί πρέπει να διακρίνουμε και να εντοπίσουμε τη διαφορά.
Όταν ρωτήθηκε ο Θεός από τον Μωυσή, πως να Τον ονομάζει; Ο Θεός του απάντησε, ο Ων. Ο υπάρχων (κάτι σαν αιώνιο παρόν και αιωνίως παρών). Δίνει τότε, το ‘’σημείον’’ της φλεγόμενης και μη καιόμενης βάτου, που είναι η προτύπωση της Θεοτόκου, που θα ελάμβανε την φωτιά του Θεού μέσα Της, Τον ίδιο τον Θεό (που πυρ τυγχάνει) και δεν θα καιγόταν. Σημείο που αποτυπώνεται σε όλες τις πέτρες του όρους Σινά, προς πίστωση των λεγομένων Του.
Έτσι, δια της Θεοτόκου γεννιέται Ο Κύριος στον κόσμο μας, δλδ ενχρονίζεται ο Άχρονος και χωρείται ο Αχώρητος. Μόνο από τότε που, ο Λόγος σάρξ εγένετο, γνωρίζεται ως ο Ην, (παρελθών) ο Ων (αιώνιο παρών) και ο Ερχόμενος (μέλλων), σχηματιζόμενο το γράμμα Λ.
..........Ων
(στην κεφαλή τυπώνεται το ‘’νυν’’ = αιώνιο παρόν) - Ουρανός
..........
Λ
.......Ην Ερχόμενος
(στην κοιλιά τυπώνεται το ‘’και αεί’’=ανάπτυξη σε χρόνο)-γη
ΙΣΡΑ(
ΗΛ) + (
ΕΛ)ΛΑΔΑ
με ίχνη που ‘’ακουμπούν’’ στη γη, ως δύναμη και σοφία Θεού, οδοδείκτες (για όσους θα ήθελαν να συλλάβουν το νόημα και την κλήση) της άνω πορείας, δια του Ζωοποιού Σταυρού.
Ο Κύριος, παρεμβαλλόμενος μεταξύ Ουρανού και γης, κεφαλής και κοιλίας, σταυρώνεται, για να ενώσει και λυτρώσει τον άνθρωπο. …ώστε στην μεν σοφία (πνευματική γνώση των λόγων της φύσης) η σπονδυλική στήλη, των 33 σπονδύλων είναι όρθια, οφιοειδούς μορφής, στον δε Γραπτό Νόμο, ο όρθιος κρεμασθείς όφις επάνω στο θαυματουργό ραβδί του Μωυσέως, λυτρώνει τους ισραηλίτες (ως σημείον εκ Θεού δυνάμεως) από τον θάνατο που προέρχεται από τους δηλητηριώδης έρποντες όφεις.
Από εμάς εξαρτάται η σύνθεση (+) και ειρηνική (δια Σταυρού) χαροποιός ενότητα ή η διάσταση και συνέχιση του πολέμου, της αράς και της ταραχής…. Το θαβώρειο Φως, λάμπει και φωτίζει τις μεταμορφούμενες συνειδήσεις, στην ισορροπία και αρμονία του Γραπτού Νόμου (προφ. Μωυσής) και της πνευματικής γνώσης των λόγων της Φύσης (προφ. Ηλίας).
Εκτιμώ πως δεν είναι σύμπτωση, το γιατί ισχύει ο ‘’φυσικός νόμος’’ (που αναφέρθηκε λίγο πιο πάνω), και αφορά τα πελεκανάκια, που όταν τα τσιμπήσει δηλητηριώδες φίδι, ο πατέρας πελεκάνος αυτοτραυματίζεται, χύνει το αίμα του για χάριν των παιδιών του. Είναι ίχνος του πνευματικού και υπερφυσικού… το ώσπερ πέλεκαν ετύθης Χριστέ… και όποιος έχει την διάκριση, το δέχεται, βελτιώνοντας την ποιότητα ζωής, για να μην πω ότι είναι θέμα ζωής ή θανάτου…
Οι παραπάνω αναφορές έγιναν
συνδυαστικά, ισορροπημένες κατά τους δύο παραστάτες της Θείας Μεταμορφώσεως, με στοιχεία της ελληνικής ‘’σοφίας’’ περί: ΦΩΣ και ΟΦΙΣ, την σπονδυλική στήλη (33), τα πελεκανάκια και την ψυχωφελή αναγωγή του φυσικού νόμου στα πνευματικά, και από την άλλη, το ισραηλιτικό ‘’σημείο’’ της υψώσεως του χάλκινου όφεως, προς θέα όλων, ‘’σημείο’’ λυτρώσεως από τα δηλητηριώδη φίδια….
Εκτιμώ, πως χωρίς τον παραπάνω
ελληνορθόδοξο συνδυασμό, υπάρχουν ακάλυπτα κενά, που ωθούν τα δύο στρατοπεδευμένα εκατέρωθεν μέρη σε ταραχή….
Ίσως γιαυτό ερχόμενος Ο Απόστολος Παύλος, η παύλα των μυστικών βιωμάτων, αναφέρει: …
Επειδή και οι Ιουδαίοι σημείον αιτούσι και οι Έλληνες σοφίαν ζητούσιν, ημείς δε κηρύττομεν Χριστόν εσταυρωμένον, εις μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλον, εις δε τους Έλληνας μωρίαν, εις αυτούς όμως τους προσκεκλημένους, Ιουδαίους τε και Έλληνας, Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν… (Κορ.Α’22)
Στον Ισραήλ Ο Κύριος, έδωσε σημεία, και στους Έλληνες έδωσε σοφία. Αυτό δλδ που ζητούσαν. Ενώ όμως τα έδωσε υπό την προοπτική της ανόδου εκ της ιχνηλατήσεως αυτών των σημείων (εκ του οίκου Ισραήλ) και σοφιών (όχι σοφιστειών, εκ του οίκου των Ελλήνων) σε μας εναπόκειται η δια του Σταυρού ακολούθησή Του. Εάν τις θέλει…
εάν τις
Μόνο ένα είναι σίγουρο… δια του Σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω. Το γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου, ως εν Ουρανώ (κεφαλή) και επί της γης (κοιλίας)… [όπως αναφέρεται στο Πάτερ ημών (Κυριακή προσευχή) στο Γραπτό Νόμο και όπως τυπώνεται επί του φυσικού μας σώματος παραδοσιακά (πνευματική γνώση των λόγων)…
από εκεί και πέρα; εάν θέλει τις… εάν…
ΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ…
κι υπάρχουν τρία θελήματα στον κόσμο.
2
-
5
.
ς
Όπου 2 είναι το σταυρικό – γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου, το πάνσοφο και αγιαστικό, το φωτιζόμενο και υποκινούμενο από το
ανέσπερο αναστάσιμο Άγιο Φως, που αναβλύζει από τον Πανάγιο Τάφο, μόνο στον Ορθόδοξο Πατριάρχη κάθε Μ. Σάββατο. Το 5 σαν προσωπικό – όρθιο (πεντάκτινο) κεντρομόλο, κινούμενο ορθά προς το παρόν, αλλά προς στιγμήν αποκομμένο ως γενηθήτω το θέλημά μου… (τρεπτό, άλλοτε καλό και άλλοτε όχι) και τέλος το ς (στ) απρόσωπο, ανάποδο πεντάκτινο, φυγόκεντρο, στασιαστικό.
ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ λοιπόν ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ… συντονισμού και οικείωσης. Πράξης και θεωρίας. Στην κυριολεξία, σύμπραξης και συθεωρίας… με το θέλημα… να είναι λέξη κλειδί και καλή αιτία διαρκούς αυτοκριτικής.
Και σε όλη αυτήν την πορεία Ανάστασης, η καλή μας Παναγία;;; χαιρετάτε! …η ολκάς των θελόντων σωθήναι… η τα εναντία, εις ταυτό αγαγούσα… χαίρε κλίμαξ επουράνιε δι ης κατέβη ο Θεός, χαίρε γέφυρα μετάγουσα, τους εκ γης προς ουρανόν…
χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε…
…και όχι απλά χαίρε νύμφη (Αφροδίτη) = Παρασκευή, Friday = 6… την έστω και του φυσικού κάλλους και έρωτα λατρευόμενη ‘’θεά’’, την στιγμή που ανευρέθη βατά, φλεγόμενα και μη καιόμενα, το ψαυστό υπερφυσικό, ως μετοχή και συζωή, στη θεία αρμονία, στο θείον κάλλος και θείο έρωτα.
ΥΓ. Θα χαιρόμουν, αν ο καθένας με την οπτική του ιδιαίτερη γωνία (φιλάγαθη, φιλοσοφική ή φιλοδύναμη) γραπτού νόμου ή επιστήμης καταθέτει εκείνο το βιούμενο ίχνος, που του διανοίγει την Οδό... για τον ''άλλο τόπο'', την ''άλλη λογική''. Τον ''άλλο τόπο''' που δεν είναι δα και τόσο μακρυά... είναι στην καρδιά (πνευματική θέση) γιατί εκεί εντοπίζεται κι η Βασιλεία του Θεού... εντός ημών!