[justin]

Αιθρία στην αιθαλομίχλη…

Οι πρώτες ρόδινες πινελιές, στα σταφύλια τα λιάτικα.
Τελευταίες ανάσες του Ιούλη και οι ξινόγλυκες ρόγες,
άθυρμα στα χείλη.
Να ήταν λέει, λίγο πιο ψιλά τα κλήματα, έτσι που να
μπορώ να φιλήσω το χαμόγελο της πούλιας, της
Αφροδίτης την ανάσα να κρύψω.

Στο χάδι της ευχής, μεγάλωσε το κλήμα κι’ ο έρωτας
σμίλεψε το πρώτο πλατύσκαλο, τα χρυσοκίτρινα
φύλλα σκιάσανε της ματιάς το νάζι, κανάκεψαν και
της «Εύας τις γραφές»…

Αύγουστος, μέλωσαν τα λιάτικα σταφύλια, το ρόδινο
χρώμα άφησε το μαύρο με τις κόκκινες ανταύγειες,
ν’ ανεβάσει βαθμούς, στου πεντοζάλη τις στροφές.
Ανάλαφρα του χρόνου τα φτερά, πρίμο σεκόντο σε
μελαχρινή απόχρωση.

Στα σαλόνια των αναμνήσεων, το αμπέλι με τα
λιάτικα σταφύλια, είναι εκεί, μα αλλιώτικο, το
τριγωνικό σχήμα, ακανόνιστη φιγούρα στην αντηλιά
των οριζόντων του χρόνου.
Οι ανταύγειες οι ανατρεπτικές, στα πλάτη και στα
μάκρη της ζωής, μουτζουρωμένες ζωγραφιές απ’ το
φορτίο του καιρού.

Το «ντελικάτο» κλήμα, με την ώχρινη σταφίδα του,
ξεπροβάλει μέσα απ’ τα μεστά λιάτικα, νιόφερτο μα
με περίσσιο σεξαπίλ, των καιρών ξετελέματα…
Από του χρόνου τα φτερά να ξεπεζέψω, σκέφτηκα,
μια κέρινη ρόγα να δοκιμάσω…

Άλλη γεύση το «γιοματάρι» απ’ το ξανθό «μοσχάτο».
Η «γλυκόλαλη χαβάγια» συντροφιά, σε μια υπέροχη
μουσική αρμονία…
Αιθρία στην αιθαλομίχλη των …ήντα…

Yiannis H.