Ακριβό μου διθέσιο, καλό μου αμάξι
που περνάς απ' τ' απαίσιο ξυστά,
κινητήρα και πλαίσιο, στα 'χω πειράξει
για να τη βγεις πιο μπροστά.
Τη στιγμή που σ' αγόραζα για να τρυπάρω,
το κενό μου εξαγόραζα δειλά,
την καρδούλα που χώρισα, ίσως να πάρω
σ' άλλη ζωή πιο καλά.
Μη με πας απ' το σπίτι. Τ' ακούς;
Στο Θεό να με πας.
Μυρωδιά καταλύτη. Εσύ μοναχά μ' αγαπάς.
Α, ρε χρόνε αλήτη π' ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς
Μη με φέρνετε σπίτι. Τ' ακούς;
Κάπου αλλού να με πας.
Στο λευκό σου αερόσακο θα ξαγρυπνήσω,
μαθημένο το πρόσωπο σκοπιά,
σ' ένα πάρκινγκ απρόσωπο θ' αποφασίσω
ποιον εαυτό θα 'χω πια.
Θα γυαλίζουν οι ζάντες σου με το φεγγάρι,
δοκιμή στις αβάντες σου μικρό,
το 0 στο 200 μας, ποιος θα το πάρει
μ' όλη τη γη στο φτερό.
Μη με πας απ' το σπίτι. Τ' ακούς;
Στο Θεό να με πας.
Μυρωδιά καταλύτη. Εσύ μοναχά μ' αγαπάς.
Α, ρε χρόνε αλήτη που ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς
Μη με φέρνετε σπίτι. Τ' ακούς;
Κάπου αλλού να με πας.
Διθέσιο - Άλκηστις Πρωτοψάλτη
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της...
|