Τα ίδια Κατερινιώ μου. Πονάει όλο του το σώμα, έχει γεμίσει με άφθες το στόμα του, δε μπορεί να φάει, δε γελάει, θέλει να μένει συνέχεια μόνος του... Τί να πω. Μακάρι να είχα κάτι καλό να πω. Δε μας πολύ θέλει στο σπίτι μαζί του. Η ψυχολογία του είναι χάλια. Θέλω όμως να ελπίζω.
Δε θα του χορηγήσουν άλλη χημειοθεραπεία. Τώρα απλά θα περιμένουμε να μας πουν πότε θα πάμε Αθήνα για την αυτόλογη μεταμόσχευση.
Δε ξέρω ρε παιδιά, νοιώθω ότι από όλη την οικογένεια εγώ είμαι πιο μακριά από τον μπαμπά μου. Νομίζω πως οι δύο μου αδερφές του στέκονται περισσότερο. Καλά για τη μαμά μου δε το συζητάω. Χωρίς αυτή δε ξέρω τί θα γινόταν. Ίσως φταίει το ότι είμαι αρραβωνιασμένη και δε ζω στο ίδιο σπίτι με το μπαμπά μου.
Όσο για σ΄σένα Κατερινιώ μου, φαίνεται καθαρά η έγνοια και η αγάπη που έχεις για τον μπαμπά σου. Το θέμα όμως είναι πως δε πρέπει να αφήνεις έτσι τον εαυτό σου. Κάνε αυτό που νομίζεις καλύτερο για σένα. Είμαι σίγουρη πως και ο μπαμπάς σου αυτό θέλει. Καλή δύναμη...
