Αρχική Δημοσίευση από christi
θα ήθελα κ εγώ να θίξω αυτό το κομμάτι, της αλλαγής στη ζωή του ασθενούς και της οικογένειάς του.
Όταν οι αλλαγές είναι τόσο δραστικές, πως αντιμετωπίζονται? Όταν ο ασθενής δεν γνωρίζει την κατάστασή του η οποία σε κάποιες περιπτώσεις είναι μη αναστρέψιμη, τι του λέμε?
Όταν κάνει σχέδια για τους επόμενους μήνες λέγοντάς "όταν θα γίνω καλά, την άνοιξη θα .. κτλ" και εμείς ξέρουμε ότι αυτό δεν θα γίνει, τι κάνουμε?
Αυτονόητο είναι να συμφωνήσουμε μαζί του κ να δώσουμε ελπίδα, να συμμετάσχουμε στα σχέδια.
Πώς όμως μπορούμε να είμαστε πειστικοί, και να έχουμε το κουράγιο να συνεχίζουμε;
Αυτό το κομμάτι, το ψυχολογικό, πως το έχετε χειριστεί; Το έχετε κουβεντιάσει με τους γιατρούς; Σας βοήθησαν;
Τι λένε οι πιο ειδικοί;
Το ξέρω ότι είναι στενάχωρο αυτό το θέμα, αλλά πάει μαζί με το ιατρικό μέρος που κουβεντιάζουμε και το βιώνουν, το βίωσαν όλοι όσοι γράφουν σε αυτό το thread και είχαν περιπτώσεις ανίατων ασθενειών στην οικογένειά τους.
Μπορούμε να βοήθησουμε σε αυτό τον τομέα;
|
Οι γιατροί με το κομμάτι αυτό δεν ασχολούνται καθόλου. Εδώ καλά καλά δε μας απαντάνε σε βασικά ερωτήματα για την αρρώστια. Όσο για τα σχέδια που λές πως κάνουν για τους επόμενους μήνες οι ασθενείς, φαντάσου πως τον Απρίλιο παντρεύομαι. Ο κακόμοιρος ο μπαμπάς μου θέλει να ασχοληθεί με τις προετοιμασίες, αλλά δε μπορεί. Έχει πάρα πολλά νεύρα. Με το παραμικρό φωνάζει και δε δέχεται πολλές πολλές αντιρρήσεις.
Ο μπαμπάς μου σίγουρα θα ήταν καλύτερα να πάει σε κάποιον ειδικό για ψυχολογική βοήθεια, αλλά δε θέλει ουτε κάν να ακούσει για κάτι τέτοιο.
Και το κακό είναι πως στην αρχή ήταν αισιόδοξος και τα προβλήματα στη συμπεριφορά του απέναντί μας ήταν μικρότερα. Τον τελευταίο όμως καιρό έχει αγριέψει πολύ. Είναι γεμάτος άρνηση και αντίρηση. Υπομονή λοιπόν και τίποτε άλλο. Πάλι καλά που η μαμά μου έχει μεγάλη υπομονή και μεγάλη αγάπη για τον πατέρα μου...